Dzisiejszym planem miał być jakiś krótki trekking bo wczoraj nas słońce lekko przypiekło oraz zwiedzenie Cortiny d’Ampezzo, ktora jest jednym z glownym osrodkow narciarskich w Dolomitach. Wlasciwie zwiedzenie chcielismy ograniczyc do kupienia butli z gazem (bo ta francuska wersja butli z Decathlonu okazala sie ze nie ma gwintu ?!). Wybraliśmy więc sobie okreżną trasę wokół kolejnych bardzo znanych skał w Dolomitach – Cinque Torri. Te sciany sa juz bardziej dostępne wspinaczkowo więc kilka zespołów oblegało jego najwyższą wieżę Torre Grande.

Szlak zaczyna sie waską sciezka wysoko obudowaną kamieniami, która okazuje sie być okopami. Cały pierwszy odcinek szlaku to takie muzeum I wojny swiatowej, w ktorej Austriacy i Włosi walczyli o zdobycie tego terenu. Jedni walczyli z góry a drudzy podkopywali sie z dołu. W efekcie bardzo duzo sciezek i nawet ferrat to sciezki utworzone przez Austrakow. Z kolei rozne tunele w gorach, przekopy i otwory w skale to dzielo Włochów. Jednym słowem i jedni i drudzy zmienili tutaj krajobraz bezpowrotnie ale jak jest wojna to nie liczy sie ofiar. Nam sie osobiscie zwiedzanie w okopach (czy raczej okopów) nie do konca podobało więc zrobilismy częśc tej trasy nad okopami 😀

Kolejny odcinek szlaku na szczescie wynagradza ten pierwszy. Sciezka juz jest odpowiednio węższa, poprowadzona w skałach i oczywiscie z widokiem na Cinque Torri ( tym razem na mniejsze wiezyczki). Ostatni odcinek szlaku umozliwa zmianę krajobrazu ze skalistego na piękną zieloną dolinę.

Całe okrążenie konczymy piknikiem w punkcie startowym trasy… i wówczas zauważamy schronisko położone na szczycie skalistej, masywnej góry która jest dokładnie naprzeciwko nas. I juz wtedy wiedzielismy ze widok z tamtego miejsca musi byc niesamowity wiec Tomek zaczyna wypatrywac szlaków na tej górze no bo jak jest schronisko to pewnie i musza byc sciezki dojscia do niego. I tym sposobem wypatrujemy kolejkę ostro windująca sie na ten szczyt. Jak doczytujemy w internecie pokonuje ona 630 metrów różnicy wzniesień w mniej niż 3 minuty będąc zawieszona na linach bez pośrednich słupków nośnych. I juz wiemy ze chcemy nia wjechac jeszcze dzisiaj.

Po wyjsciu z kolejki wchodzimy na taras i zbieramy szczęki z podłogi bo przed nami jedna z najpiękniejszych panoram górskich jakie kiedykolwiek widzieliśmy. Do konkursu zawsze beda stawac panoramy z gor szwajcarskich, z 4 -to tysiecznikami w tle ale nigdy te ogladane góry nie były tak blisko. Zresztą zobaczcie sami – tak wygladalo mniej wiecej wyjscie z kolejki 🙂

Powyzej wyciagu znajduje się schronisko, ktorego taras tylko rozszerza widziana panorame. A mozemy z tego miejsca zobaczyc Dolomity od masywu Tofane, przez Civiette i Marmoladę, aż po grupę Sella. Widac oczywiscie nasze Cinque Torri ale z tej perspektywy jakies takie malutkie i drobniutkie się wydają.

Po oswojeniu sie z widokami zauwazamy drogowskaz „ Do tunelu i galerii 10min” wiec nie zastanawiajac sie dlugo tam zaczynamy schodzi. Nic o nich nie wiemy ale czas dojscia nam sie bardzo podoba. Pojawiaja sie na drodze stalowe linki, sciezynki zaczynaja isc przy polkach skalnych i widoki stąd sa naprawde odbierajace oddech. Dochodzimy znowu do jakis okopów ale szukamy nadal tunelu. Jak sie okazuje tunel jest wejsciem do bardzo niecodziennej ferraty, ktora prowadzi 500 m tunelem wydrazonym w skale. I to ze znacznym spadkiem. Niestety trzeba miec ze sobą co najmniej kask i czołówke. My nie mamy ☹️, nie nastawialismy sie na ferraty. I nigdy wczesniej nie slyszelismy o tym miejscu. Podobno ta trasa nawet nie jest trudna 😢. Natomiast widok z tego miejsca jest na razie no.1 (czytać: numero uno) tego i nie tylko tego wyjazdu i pewnie trudno bedzie go już przebić 😀

ps.1 Zeby nie bylo dotarlismy rowniez do Cortiny. Zakupilismy tam butlę gazową i lody 😀 Wloskie gelato to jednak marka sama w sobie 👌 Nie rozumiemy jak mozna sie ograniczac tylko do jednej gałki w takim miejscu 😊

ps2. Dla zainteresowanych wykaz masywów, ktore mozna dojrzec ze szczytu Lagazoui

Ps.3. W Cortinie były zawieszone pod wiaduktem koła olimpijskie. Zastanawialismy sie w ktorym to roku byla tam olimpiada. Dopiero pozniej doczytalismy ze w Cortinie dopiero bedzie zimowa olimpiada w 2026 roku 😀

Dzisiejszy trekking wybrałam ja:) Mamy co prawda ze sobą dwa przewodniki po Dolomitach ale opisujace drogi typu ferrata. Kupilismy je kilka lat temu planujac wyjazd w Dolomity wlasnie pod kątem ferrat. Niestety plan realizujemy kilka lat pozniej zabierając ze sobą dodatkowy, nieplanowany balast, ktory powoduje ze zamiast czerpać przyjemnosci z tego typu szlakow byłby dla nas walką o życie. Dzisiaj juz wiemy ze chcemy wrocic tutaj na ferraty jak podreperujemy kondycje. Na szczęscie trafiamy dosyc przypadkowo na jakies odcinki ferrat (np. szukajac wczoraj tunnelu 🙂 lub na zwykłym szlaku zdarza sie bardziej eksponowany moment. Tak bylo i dzisiaj ale zacznijmy od poczatku 😀

Jako ze to nasz ostatni trekking w tej czesci Dolomitow (okolice Tre Cimy) Tomek proponuje abym to ja cos poszukała i zaproponowała. No wiec mowie ze wyszukałam trekking nad jezioro Sorapis. Po lesie ? Taka była pierwsza reakcja. Ale po dokładniejszym sprawdzeniu trasy juz wiedzielismy ze to nie bedzie tylko las ale rowniez ladne widoki ze zbocza góry, pojawia sie schody i nawet krotkie odcinki ze stalowymi linami. No wiec decyzja idziemy jutro nad jezioro 😀

Początek szlaku zgodnie z oczekiwaniem zaczyna sie w lesie. W oddali slychac pasterskie dzwonki …wiec lekko sie dziwimy mijając grupę młodych koni zamiast krów, ktore pasą sie przy łące. Droga leśna szybko mija, przechodzimy rzekę (a wlasciwie miejsce gdzie kiedys płyneła) zastanawiajac sie jak przechodzi sie to miejsce na wiosne, kiedy rzeka sie pojawi. I od tego momentu wchodzimy już na węższą sciezke z kamieniami i korzeniami, ktore nie opuszczą nas juz do samego końca szlaku. Dosyc szybko zaczynamy isc zboczem góry mając przed sobą dosyc blisko czerwone masywy Dolomitow i nieśmiało pojawiajace sie coraz czesciej kosodrzewiny. Nie ukrywam ze sam widok kosodrzewiny i zapach zywicy to zdecydowanie moj klimat na wędrowanie.

Za połową drogi pojawiają sie momentami skały, po ktorych trzeba przejśc by iśc dalej. Niespecjalnie wymagające ale bedace testem dobrego obuwia trekkingowego bo skały są tak wyślizgane ze az czasami błyszczą. Jest sucho wiec trasa jest bardzo bezpieczna ale koniecznosc wchodzenia i schodzenia ze skał zaczyna powodować pierwsze zatory na szlaku. Jest weekend wiec wiemy ze w miare uplywu czasu bedzie coraz gesciej na szlaku bo te jezioro to podobno najladniejsze jezioro w Dolomitach 😁

No i w koncu jest. Jeziero Sorapis. Faktycznie ładne. W mleczno-błekitnej wodzie odbija się pobliska góra. Ten niesamowity kolor wody podobno jest powodowany zawiesina z wapna, ktora wyplywa tutaj z Dolomitow. Przy brzegu wystają białe skałki, ktore praktycznie zawsze są zajęte przez turystów. Obchodzimy jezioro, testujemy drona i kierujemy swoje kroki do schroniska. Schronisko lezy ciut wyzej i nie ma widoku na jezioro ale ma za to super widok na panaramę pobliskich masywow Dolomitów. I nagle nas olsniło… przeciez my tutaj patrzymy na Tre Cime! Ten widok towarzyszyl nam od połowy szlaku ale poniewaz byl z tyłu to sie mu nie przygladalismy.

Coraz wiecej ludzi przybywa nad jezioro wiec czas wracac do domu. W powrotnej drodze przekonujemy sie dlaczego na trasie są stalowe liny. W kilku eksponowanych miejscach dziwiła nas ta lina ale bedac w tym miejscu w duzej grupie osob, ktora sie mija z drugą dużą grupą osób, zaczynam dostrzegac jej przeznaczenie. No dodatkowo moze byc potrzebna w deszczowa pogodę wiec dobrze ze jest. No nic … przynajmniej w jedna strone mielismy komfort nie przeciskania sie w tlumie na tej trasie. I tak bylo warto tutaj byc. Trasa zdecydowanie na tak. A jutro zmieniamy dolinę i po drodze jedziemy nad kolejne najladniejsze jezioro w Dolomitach 😂

ps. Hitem turystycznym jest tutaj smycz na telefon. Umozliwa powieszenie telefonu na szyi i korzystanie z niego na ferratach, wedrowkach czy rowerze. Patrzac jak duzo osob ma je tutaj bylismy przekonani ze mozemy to kupic bez problemu w najblizszym „kiosku”. Zapytalismy sie wiec spotkanych tutaj Polakow gdzie kupili smycz i powiedzieli ze na Allegro. Szkoda, bo by nam sie tutaj przydała.

Opuszczamy dzisiaj rejon Tre Cimy i jedziemy w nową dolinę Alte Baido. Po drodze zegnamy sie z miasteczkiem Auronzo di Catadore. Kazda nasza wycieczka zaczynała i konczyla się przejazdem przez to miasteczko, ktore w trakcie kilkukilometrowego przejazdu prezentowalo trzy okazale koscioly, pieknie ukwiecona pergolę i sztuczne jezioro z zaporą, ktorego kolor bardzo przypominał wczorajsze jezioro Solarpis.

Zjezdzamy z glownej drogi w kierunku parku narodowego Fanes-Sennes-Brauies a tam tabliczka ze trzeba miec bilet kupiony online albo jechac specjalnie poprowadzoną droga do zawrocenia, gdzie po drodze mija się punkt informacyjny. Jak sie okazuje zeby dojechac do jeziora trzeba kupic bilet na jeden z kilku dostepnych parkingow przez internet. I wszystko byloby ok gdyby nie fakt ze:

1. Parkingi prowadzone są przez rozne firmy i trzeba wejsc na kilka stron zeby sie zorientowac ze nie trzeba kupowac biletu za 30 czy 40 euro ale jest parking rowniez za 7 eur .

2. Wszystkie te strony sa tylko po niemiecku, pomimo domeny wloskiej nie ma na nich innego jezyka niz niemiecki (rozumiemy ze sa to byłe tereny austrackie, ze nazwy miejscowosci do dzisiaj sa w dwoch jezykach, ze mowi sie tutaj niemiecku…ale zeby te strony na ktore trzeba wejsc byly tylko po niemiecku ? ). Mialam kiedys w szkole niemiecki, ogarniam internet ale zeby wykonac platnosc trzy razy potrzebowalam pomocy osob z punktu informacyjnego. Zal bylo patrzec na tych zaklopotanych azjatow, ktorzy nie do konca rozumieli o co tutaj w ogole chodzi. Po kupnie biletu na szczescie bylo juz spoko. Przy szlabanie zczytali nasza rejestracje i tym sposobem dojechalismy do jezioro.

A jezioro ? W otoczeniu gor troche przypominalo Morskie Oko z tym ze kolor mialo bardziej szmaragdowy. W sumie wiekszosc jezior widzianych tutaj ma ten kolor. Chociazby w Auronzo 😀 Nie potwierdzamy ze jest to najladniejsze jezioro w Dolomitach ale faktycznie nadaje sie na atrakcyjny spacer. Przy jeziorze stoi zabytkowy hotel, w ktorym mozna wypozyczcy drewniana lodke i sie po tym jeziorku przeplynac. Duzo osob rowniez plywalo w samym jeziorze i o dziwo woda wcale nie byla bardzo zimna a jestesmy tutaj na 1500 m. Po drodze spotkalismy rowniez bardzo przyjacielskie krowy, ktore odpoczywały sobie przy jeziorku.

Bylo ladnie ale jedziemy dalej. Po drodze mijamy kolejne kukły ze słomy. I dojezdzamy do naszej kolejnej bazy noclegowej. Normalnie nie ogladamy na bookingu za dlugo miejsca gdzie mamy spac. Jak cena jest ok to rezerwujemy i automatycznie akceptujemy wszystko co zastaniemy na miejscu. Dzieki temu nigdy nie jestesmy rozczarowani. Tym razem mamy dwupokojowy apartament z osobną kuchnia w standardzie ktory nas bardzo mile zaskoczyl. Jutro moze pstrykniemy jakies zdjatka z samej miejscowosci w ktorej jestesmy bo rowniez wyglada „jakby luksusowo” 😁

Jak na razie pogoda nas rozpieszczała. Od tygodnia jest okolo 24 stopni w cieniu i pelne slonce, a na szlakach odczuwalne jakies max 28. Od jutra ma sie to zmienic i przyjsc zachmurzenie i moze nawet deszcz wiec zmieniamy plan na dzisiejszy trekking by wjechac na Secede, z ktorej widoczna jest najlepsza panorama gor widoczna z tej okolicy. Zeby tam dojechac jedziemy przez słynną przełęcz passo Gardena, do ktorej ilosc wyciagow narciarskich przyprawia o zawrót głowy. Podobno to stolica snowbordzistów🙂. Mijamy rowniez miasteczko Selva di Gardena i postanowiamy sie tutaj rozejrzec. Glowna ulica ze sklepami sportowymi, dalej od drogi duzy deptak z luksusowymi ale górskimi hotelami, galeria sztuki. Maja rowniez ciekawe fontanny jak np. taka ze zwierzetami wchodzacymi do arki Noego lub wspinaczy (obok banku Reifeissen). Niestety duzego minusa stawiamy za brak mozliwosci kupienia lodów na ulicy.

Kolejka na Secedę to tak naprawde dwie kolejki. Pierwszy odcinek jedzie sie klasycznymi gondolami narciarskimi, na drugi odcinek pzesiadamy sie juz do duzego wagonika, ktory winduje nas na wysokosc 2519m. Po wyjsciu z kolejki wita nas rodzina swistakow, ktore osiedlily sie tuz pod budynkiem kolejki i wyszły przed poludniowym sloncem cos zjesc. Najwiekszy swistak byl tak duzy i opasły ze wygladał jak bóbr i pewnie też o ferratach w Dolomitach moze już tylko pomarzyć 😜

Pierwsze kroki wszyscy kieruja na punkt widokowy, z ktorego roztacza sie słynna panorama. Moze i widac stad bardzo duzo odleglych pas gorskich ale niestety sa naprawdę odległe. Dlatego najwiekszą atrakcja jest tutaj widok na najblizszy masyw Odle, ktory ma fantazyjnie powcinane i poszarpane szczyty. Ponadto ze szczytu Seceda startuja paralotniarze a na ponizszych zielonych łakach widac wiele schronisk i innych wyciagow narciarskich.

Poniewaz na jutro planujemy bardziej wymagajacą wycieczkę wiec idziemy tutaj na lekki trekking do schroniska Malga Pieralongia Alm. Te schronisko to dwa stare drewniane domy (bardzo klimatyczne) z dwoma drewnianymi sławojkami. Ponizej schroniska znajduja sie dwie charakterystyczne skalki Pieralonga, ktore wygladaja jak uszy zająca a sam krajobraz wokol nich przypominal nam jure krakowsko-czestochowska. Dochodzimy do sielskiej zielonej polany, kładziemy sie na dobrze obgryzionej alpejskiej trawie, jemu lunch i wracamy z powrotem do kolejki. Rodzinki swistakow juz nie było ☹️

Lubimy okrężne szlaki bo nie trzeba wracać po tych samych scieżkach. Lubimy rowniez oglądać interesujące pasmo z wszystkich stron, bo z kazdej wygląda zupełnie inaczej. Dzisiaj idziemy kończyć oglądac pasmo Odle. Wczoraj widzielismy jej od zachodu, dzisiaj spojrzymy na nie od strony północnej i to idąc dosyc znanym szlakiem Adolfa Munkera. Zeby dotrzec do punktu startowego jedziemy tym razem przez doline Van di Funes liczac ze bedzie szybciej niz przez passo Gardena. I w sumie bylo szybciej bo mielismy szczescie, ze na tej drodze nie bylo zbyt duzo innych samochodow o tej porze. Droga ta odcinkami miescila raptem jeden samochod a mijanki z innymi samochodami juz o poranku nie nalezaly do rzadkosci 🙂 Byla natomiast piekna krajobrazowo, przechodziła przez małe wioseczki a wokol pasły sie krowy. Bykom udawalo sie jakoś wydostac spoza pastucha i niechetnie schodziły nam z drogi. Przed koncem doliny mija sie miejscowosc San Madallena, w ktorej znajduje sie najbardziej obfotogrowany kosciolek w Dolomitach. Ale nie ma sie co dziwic, niezaleznie od pogody jego ujęcia zawsze wygladaja dobrze.

Probowalismy odnalesc w necie Adolfa Munkera ale nic nie udalo nam sie znalezc. Znany jest glownie z tego, ze idzie się drogą nazwaną od jego imienia. Podejrzewamy ze albo wyznaczyl ten szlak albo byl zasluzonym dzialaczem lokalnego kółka górskiego. Ale wracając do samego szlaku to po poczatkowej szerokiej sciezce sa to glownie waskie sciezki w lesie ale z pieknym widokiem na masyw Odle. Najwieksze wrazenie robi wielka zielona polana, do ktorej prowadzi jednoczesnie kilka szlakow. Czlowiek idzie sobie lasem góra, dól, góra, dóła a tu nagle wielka zielona przestrzen oczywiście ze szczytami Odle w tle. Na polanie znajduja sie dwa schroniska, obydwa z pieknymi widokami na gory. My wybralismy to gorne schronisko na degustacje kultowego apfelstrodla.

Mijając trzecie schronisko nagle słyszymy grzmot. Rozglądamy sie wokół skąd sie nagle wzięła burza kiedy niebo takie pogodne. Tomek dochodzi do wniosku ze ten odgłos to musi byc raczej lawina skalna wiec zaczynamy sie przygladac najblizszym górom. Odruchowo zaczelam nagrywac całe pasmo Odle choc tej lawiny dalej nie widzialam ale Tomek twierdził ze wlasnie schodzi (nie nosze przy sobie okularow 🤷‍♀️) W koncu jest, widze ją a raczej pył ktory po niej pozostał 😀

Wracamy przełeczą passo Gardena. Dzisiaj mamy czas aby sie tu na chwilę zatrzymać i pooglądac okolice z wysokosci 2153m. Tym razem skupiamy sie na górze Lazagorui, z ktorej to kilka dni temu przygladalismy sie całej dolinie Val Gardena. Oglądanie gór na ktorych sie było wzbudza zdecydowanie zupełnie inne emocje. Taka góra na ktora juz nie wjedziemy na tym wyjezdzie to bedzie Marmolada – jedyny szczyt w Dolomitach z lodowcem. Pogoda sie juz totalnie popsuła i nie ma sensu tam jechać. Zresztą trzeba sobie cos zostawic na powrot w Dolomity. Bedzie to Marmolada i Civietta, ktorym moglismy sie przygladac jedynie z daleka.

Ps. Z nowosci sa tutaj dostepne stacje doladowania rowerow elektornych