To wlaśnie przed tą trasą mieliśmy się relaksować dzień wcześniej. Droga jak dotąd najbardziej malownicza bo i rozlewiska rzeki Fitz Roy, i bajkowe lasy z poskreconymi drzewkami, i jeden z ładniejszych widoków na lodowiec Blanco . Ale na końcu morderczy kilometr pod górę po kamieniach, żwirze a nawet piasku by dojsc do jeziora, z którego roztacza sie wspaniały widok na Fitz Roy. Juz bliżej sie nie da podejsc bez specjalistycznego sprzętu i oczywiście umiejętności.

Niezłym wyzwaniem jest ta droga gdy wieje typowy patagonski wiatr a w czasie naszej wędrówki… w ogóle go nie było! Był to jak dotąd najcieplejszejszy i bezwietrzny dzien w Patagonii a wcale sie na taki nie zapowiadał. Nosiłam przez to plecak wypchany ciepły rzeczami a skończyło sie na koszulce i spodenkach. Kto by pomyslal ze na taka pogode natrafimy…

Widok kondora powinien nam juz spowszechniec ale zawsze robi na nas wrazenie tym bardziej że zauważyliśmy ze jedna para kondorów zamieszkuje na skałce za naszym domem. Mozna by zatem powiedziec ze jestemy sasiadami 😉 Bedziemy od dzisiaj czesciej wygladac przez okno.

Po kilku dniach wedrowki moge z reka na sercu przyznać ze nie wpisalam sie w trendy tutejszej mody w górach. Kazda kobieta (no moze taka ponizej 50-tki 😉 obowiazkowo chodzi w góry w długich, czarnych leginsach! Ja niestety posiadam jedynie wersje za kolano… i w skutek tego niedopatrzenia chodzę z dziwnie opalonymi łydkami na czerwono ;( Poza tym bandanka na włosy i ewentualnie kurtka ( nawet w taki upał jak dziś przychodzi moment ze się ją zakłada 😉 Wieczorem obowiazkowo japonki (w wersji damskiej jak i meskiej) – co jest wyzwaniem prawie takim samym jak obcasy na kostce we Wroclawiu, gdyż chodniki w El Chalten sa wylane z betonu i w niespodziewanych momentach obnizaja sie np. przy przejsciu dla pieszych lub wjezdzie na posesje. My chodzenie po chodnikach opanowalismy dopiero w drugim dniu i to w bardzo stabilnym obuwiu 🙂

Poza słońcem na szlaku najbardziej upierdliwe są gzy. Juz mialam pewną teorie ze przyciaga je glownie kolor czerwony, ale jednak standardowo najbardziej atrakcyjny jest dla nich jest po prostu ludzki pot. Miały wiec używanie na ostatnim podejsciu gdzie dziesiątki ludzi sapiac i wzdychajac wspinali sie byc zobaczyc Lago de los Tres. Co dziwne ta pogoda je tak przytępia ze nie sa w stanie nikogo ugryzc wiec tylko brzecza i siadaja, czym i tak doprowadzają do szału. Choć przepraszam Tomka ugryzła jedna w trakcie fotografowania dzięcioła.

Zawsze przychodzi taki dzień, że wszystko idzie na opak. Zaczęło się od transferu do El Pilar, gdzie po zapakowaniu się do bardzo interesujacego automobilu złapaliśmy najpierw jedna gumę (ale samochód mając podwójne koła jechał dalej), potem drugą – to juz go uziemiło i wymusiło zmianę opony tak więc finalnie dojechaliśmy na miejsce kolejnym busikiem. Aby nadrobić spóźnienie postanowiliśmy iść alternatywnym szlakiem do jeziorka Lago Electrico, ale z powodu podwyższonego stanu wody w rzece przejście przez nią było niemożliwe. Wróciliśmy zatem grzecznie na właściwy szlak, który wiódł poczatkowo wzdłuż rzeki, a pózniej przez las. Zastanawialiśmy sie dlaczego nikogo oprócz nas nie ma na tym szlaku i tajemnica wyjaśniła sie pod koniec drogi, gdy stanęliśmy pod hacjenda i kazali nam zapłacić po 500 pesos od osoby za finalne ujrzenie jeziora. Jak sie okazało szlak prowadzi poprzez prywatną posesję i jej wlaściciel życzy sobie taki haracz od zagranicznych turystow ( Argentyńczycy płaciliby połowę co jest i tak sporą sumą bo można za to kupić np. jeden obiad dla dwóch osób w restauracji). Wejścia do parków krajobrazowych są tutaj bezpłatne, ale nasz cel podróży jak się okazało już był pozaparkiem. Nie zdecydowalismy sie zapłacić ten haracz i zmieniliśmy cel naszej wedrowki na jezioro Lagos Piedras Blancas.

Po drodze po raz pierwszy spotkaliśmy słynne argentyńskie krowy, ktore swobodnie pasły sie w ….. lesie. Pierwszy raz widziałam tak zgrabne i smukłe krowy, które z daleka można pomylić z końmi. Niespecjalnie podobało im sie towarzystwo ludzi bo były z małymi cielakami i szybko uciekły przed nami w las.
Zaczynamy byc natomiast dużymi fanami tutejszych dzięciołów, których czerwone czuby są dosyć łatwo zauważalne w lesie. Ten ostatni miał jednak dość dobry refleks i od razu schował sie przed nami do dziupli 😉

Na szlaku spotkaliśmy rownież 3 małe kotki, ktore usilnie chciały komuś towarzyszyć w podróży.

Powrót do domu również nie obył się bez przygód, gdyż wykupiony transfer busem nie zatrzymał sie po nas w umówionym miejscu. Przejechał obok nas zostawiając nas z ogłupiałą miną. Mieliśmy jednak dużo szczęścia gdyż nie długo później zatrzymał sie prywatny samochód i podwiózł nas do El Chalten. Brak znajomości hiszpańskiego nie pozwolił nam na konwersacje z kierowcą wiec tylko na pożegnanie buziak (mój) i uścisk reki (Tomka) musiał wystarczyć na wyrażenie naszej wdzięczności za ta podwózkę.

I tak zakończył się ostatni trekking z widokiem na słynną górę Fitz Roy;)

Ostatni dzień w El Chalten spędziliśmy po prostu w El Chalten. Najpierw przygladalismy sie trzem zespołom robiacym kilku wyciagowe trasy na pobliskiej scianie a po poludniu przeszlismy na zachodnia strone i podgladalismy ekipy bulderowcow atakujacych pobliskie glazy. Takiej ilości wspinaczy nie widzialam nawet w sokolikach ….

Badajac skad pochodza turysci najwiekszy procent to oczywiscie Argentyna, Brazylia, USA …ale dosyć sporo turystow jest rowniez z Izraela, bo w hotelach spotykamy informacje w jezyku hebrajskim. W naszych hotelu było duzo azjatow – oni z reguły podrozuja w zorganizowanych grupach. Dzisiaj w pubie spotkalismy Rosjan ktorzy chwalili sie wejsciem na Cerro Torre – jezeli tak było w istocie to czapki z głów:) No i przetestowalismy kolejne argentynskie danie Empanadas … czyli takie pieczone pierozki z roznym farszem w srodku. Całkiem zacne.

Generalnie dla Europejczykow Argentyna wcale nie jest tanim krajem, no moze za wyjatkiem Szwajcarów. W obiegu rzadko sa banknoty ponizej 50 pesos ( rownowartosc okolo 15 zl) a poniewaz bilon jest jeszcze rzadziej spotykany to zaokraglanie do 10 Pesos jest na porzadku dziennym ( chyba nawet jakas ustawe wydali ze w zwiazku z wysoka inflacja sklep ma prawo zaokraglic koncowke rachunku  do 5 pesos). To co było zaskakujace dla nas to fakt, ze zaokraglanie w sklepach jest zarowno w gore, jak i w dol. To zalezy od tego czy pan w kasie wlasnie nie wydal ostatnich drobnych lub (i to jest moje osobiste odczucie) jest to bardzo uznaniowe w zaleznosci od klienta. Nam starano sie zawsze wydac reszte i np. płacac 105 pesos za rachunek na kwote 102 pesos otrzymywalam w reszcie 5 pesos ktore chwile wcześniej wręczyłam sprzedawcy 😉

Nie ulega natomiast watpliwości, ze mieszkancy sa bardzo pozytywnie nastawieni do turystow oraz bardzo pomocni. I nie jest to sztuczna uprzejmosc nastawiona tylko na zysk. Wielokrotnie podpowiadali korzystne cenowo rozwiazanie, a jak nie mogli w czyms pomoc to ze szczerym żalem przepraszali za nie moga pomoc. Az chcialoby sie jeszcze tutaj pozostac, ale czas zobaczyć coś nowego i już jutro przemieszczamy sie do El Calafate.

A teraz kilka chwil reklamy, bo może sami kiedys bedziemy szukac nazwy hotelu w ktorym mieszkalismy. Hosteria nazywa sie Pudu Lodge i jest na samym koncu El Chalten przy wejsciu na dwa szlaki : Lago de Tres oraz Laguna de Torres. Oprocz bardzo dobrego standardu pokoju i baaardzo sympatycznej i pomocnej obslugi (wszyscy mowili po angielsku;) wyróżniaja sie na pewno bardzo dobrym sniadaniami. Obsługa hotelu załatwiała nam rowniez wszelkiego rodzaju trensfery. Oferuja rowniez indywidualne wycieczki i przewodników indywidulne wycieczki. Generalnie bardzo szczerze polecamy ta hosterie.

A na koniec zagadka. Co to za zwierze pasie sie za naszym domem .? 😉