Krajobraz na szlaku pod Ushuajski lodowiec Martial przypominał nam tatry … a przecież jestesmy od nich oddaleni o ponad 14 tys. km. Miło jest od czasu do czasu poczuć się jak w domu, tym bardziej ze dzisiejszy dzien obfitowal w kontakt z jezykiem polskim.

Najpierw pod lodowcem spotkalismy 2 polskich studentów, ktorzy przylecieli na tydzien do Argentyny w celu eksploracji ziemi ognistej. Po kurtuazyjnej wymianie informacji co tu robimy pochwalili nasza opaleniznę i tym miłym akcentem sie rozstalismy. Pozniej w markecie minelismy sie z kolejnymi dwoma Polakami … a podobno w tym samym samolocie co lecieli studenci bylo naszych rodakow jeszcze o dużo wiecej. Bedziemy zatem z uwaga przysluchiwac sie na szlakach, czy idzie z nami rodak 😉

Arktyczny klimat dał dzisiaj o sobie znać. Po rozpoczeciu trasy w krotkim rekawku zakonczylismy w softshelu ( i niektorzy w dodatkowej warstwie goretexu i z rekawiczkami). Raz slonce swiecilo,raz chmurzyło sie. Raz padał deszcz a pozniej zaraz grad. To samo z wiatrem i wszystkie poprzednio wymienione czynniki wystepowaly w roznych kombincjach. Co pare minut zatem przystawałam i zmieniałam swoje odzienie. Na szczescie trasa nie była zbyt długa ani wymagajaca.

Sam lodowiec Martial to raczej obszar wiecznego sniegu choc naukowo nazywa sie go lodowcem kulistym czy tez okraglym. Nie przeszkadzalo to to turystom bawic sie na sniegu. Niektorzy wrecz wyglądali na takich, ktorzy śnieg po raz pierwszy widzieli na oczy. My obecnie snieg mamy w Polsce (a moze nie ?) wiec po zrobieniu pamiątkowych zdjeć ruszyliśmy dalej;)

Jeszcze kilka lat temu czesc drogi na lodowiec mozna bylo pokonac za pomoca kolejki krzesełkowej. Niestety zepsula sie 3 lata temu … i do dzis nie została naprawiona. Niedaleko Ushuaua znajduje sie duzy kompleks narciarski  i pewnie lokalny wyciąg narciarski był dla nich mało rentowny.

O tym, ze jestesmy nadal w Patagonii,  przypominajanam lasy – pogiete od wiatrow lub lyse na calej dlugosci ( pomimo ze jest tu lato;)